cok da farklı değil uyuduğumuz döşek

kaldırıp kafamı bakıyorum ışığına sabahın

zamanın etrafında esiyor milyonlarca toz başı boş

kalın çiziler ara ara beliren

ve üstümde ağırlığı gölgemizin.

bir heceye kaç ten sığarsa.

hep mi birinci sahıssın sen yarım kalmıs metinlerde

tok tok vuruyor sesi daktilonun "ben ben ben ben"

ah sen

sanıyor musun ki sesi yok çoğulların

boşluk bırakıyorsun diye satır aralarında

doluyor mu sanıyorsun yalnızlığın?

diriltip diriltip öldürüyorsun sıfatlarını

yer bile açmıyosun zaman zarflarına

sıkılıyorum senden de atamıyorum buruşturup

heç ettiğin saman kagıtlarını yalıyor mürekkebin

sanıyor musun çıkmıyor karaladıkların?

ah sen ah arada kalmışlığın

ah yerli yersiz tuşlara abanan parmakların

hep mi birinci sahssın sen yarım kalmıs metinlerde

hep mi alelade

hep mi tekil.

geçmiş gün.

aralığın 22si pek soğuk

dolapta unuttuğum pilav gibi

çöpe atsan bir dert saklasan ayrı.

again.

you are my greatest challenge , dear me.